Blog

Osoba chora psychicznie nie zawsze może być uznana za winną rozkładu pożycia małżeńskiego. Ktoś kto choruje psychicznie w okresach zaostrzenia choroby nie może być uznany za winnego rozkładu pożycia małżeńskiego, ponieważ nie może kontrolować swojego zachowania. Natomiast w okresie kiedy „choroba się cofa” tzw. remisji, a osoba chora psychicznie leczy się lub nie i świadomie narusza obowiązki małżeńskie, to można jej przypisać winę. W tym zakresie powinien wypowiedzieć się biegły psychiatra.

Osoba chora psychicznie w okresie remisji może dokonywać wszystkich czynności w swoim imieniu i będą to czynności ważne, chociażby sporządzenie testamentu.

Choroba psychiczna nie wyklucza tego, aby drugi małżonek został uznany za winnego rozkładu pożycia małżeńskiego jeżeli np. dopuścił się zdrady. W takim przypadku sąd orzecze winę drugiego zdrowego małżonka. Podkreślenia wymaga fakt, iż małżonkowie powinni się również wspierać w chorobie. I jeżeli zdrowy małżonek porzuci rodzine i dopuści się zdrady to również sąd orzecze jego winę. Wskazać dodatkowo należy, że sąd może orzecz winę obu stron jeżeli oboje małżonkowie swoim nagannym zachowaniem przyczynili się do rozkładu pożycia małżeńskiego. Sąd zawsze poddaje ocenie postawę obu stron.

Z orzeczeniem winy wiąże się obowiązek alimentacyjny na rzecz drugiego małżonka jeżeli poziom jego życia pogorszył się w wyniku orzeczenia rozwodu. Obowiązek alimentacyjny małżonka, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia małżeńskiego wygasa po 5 latach. Natomiast małżonek uznany za winnego jest zobowiązany dożywotnio do alimentacji. Obowiązek ten ustaje tylko w sytuacji zawarcia kolejnego związku małżeńskiego. Reasumując małżonek chory poprzez fakt choroby może uchylić się od obowiązku alimentacyjnego na rzecz drugiego małżonka.